الا ای سازه‌ی خوش پایه و خوش ساخت، بشنو
الا ای سنگ قرنیز و گچ پرداخت، بشنو
بلوکاژ بنایت را هنرمندانه سازم
که با هر زهکشی تا آخرَت بیگانه سازم
به دنبال پی‌ات همچون شناژم در تکاپو
به سقف کامپوزیت تو ببین چون کرده ام خو
سفارش می کنم سنگ کفَت خوش رنگ باشد
صدای آجر قلبت صدای زنگ باشد
سه لایه قیر و گونی فرش سازم پشت بامت
کنم یک گاو قربانیّ ات ای خوش قدّ و قامت
مصالح را فدایت باید از مرغوب سازند
تمام جزء جزءت را تمیز و خوب سازند
به چاه فاضلابت عمق و مجرای حسابی
ز بویش تا ابد آسودگیِّ خوش بیابی
دو ایوان می زنم این سو و آن سوی وجودت
که باد از هر طرف نازِش کند بر تار و پودت
خودم همراه ناظر ایستادم بر نظارت
که «بحث نوزده» در تار و پودت شد رعایت
به سبزیّ وجودت باغ را آراستم من
علف‌های زیادی را از آن پیراستم من
بچینم مبلمان را آنچنان هر کاو نشیند
بنای ساده و صاف تو را چون قصر بیند
مرنجانم به میخ و سوزنت گچ های دیوار
به وقت شب که از خوابت شوی ناگاه بیدار
گزند «باد» و زخم «زلزله» دور از بنایت
«نشست بیشتر از حد» جدا از خاک پایت
هجوم برف و باران، رعد و برقت دور بادا
درون لوله هایت شُربه ی انگور بادا
اگر آب و رطوبت زخم می دارد تنت را
نخواهم بارشی تا تَر کُنَد پیراهنت را
تو هم پر کن فضای خانه را از نور خورشید
سراسر پخش گردان پرتوی شادیّ و امّید
مرا از سرد و گرم و باد و باران ده پناهم
نماد زندگی باش و ز طوفان ده پناهم
بسان «چاه کوفی» بی کسی‌هایم تو بشنو
بجای دیگران، ناراحتی‌هایم تو بشنو
چو فریادی ز من ناگاه شد، سختم مگیری
اگر مُشتی نثارت می کنم، می کن صبوری
تمام تلخی‌ام خالی شود شاید سر تو
چو یک جامی شکست و پخش شد دور و بر تو
مرنجی از کسی کاو می کشد دردی ز ایّام
نه چون حافظ سبک‌بال و نه آزاده چو خیّام
صبوری کن گرَت فریاد می‌دارم به زوری
صبوری کن صبوری کن صبوری کن صبوری
تو را پروردگارم در بهشت از نور دارد
کنار قصر های جنّتت محشور دارد
سپارم تک تک اعضات بر ربّ مَه و مِهر
به پایان آمد این دفتر، به پایان آمد این شعر
جعفر شکری (تاریک)
